Ik ben opgegroeid op een boerderij op het Friese platteland. De zorg voor de dieren en het land, voor al wat leeft, groeit en bloeit, het heeft me gevormd en ik voel me er blijvend mee verbonden.

Ik was een gevoelig kind. Ik voelde emoties van anderen, had er geen woorden, voor wel beelden. Ook zag ik vormen, patronen, kleuren in de wereld om me heen. En dat boeide me enorm. Ik maakte composities van wat ik vond, schikte en herschikte tot ik tevreden was. Die creatieve gevoeligheid is altijd gebleven.

Ik heb die creativiteit door de jaren heen steeds verder ontwikkeld door geregeld cursussen te volgen bij collega-kunstenaars en de studie tot Autonoom Beeldend Kunstenaar aan de Kunstacademie Fryslân.

Rode draad in mijn beeldend werk is het verbeelden van emoties, in vorm, materie en kleur. Ik werk tot nu toe vooral afwisselend tweedimensionaal (schilderen) of driedimensionaal (beeldhouwen), maar meer en meer beginnen die twee elkaar in mijn ontwikkeling als beeldend kunstenaar ook te raken. Zich met elkaar te verbinden.

Voor mij is het kernwoord in emoties verbinding: als iets mij raakt, ontstaat er een verbinding in mij met het onderwerp, wat mij vervolgens in beweging zet om die in beeldtaal uit te drukken. Soms roept iets ook alleen maar vragen op, zijn er geen duidelijke antwoorden of allemaal verschillende.

Daarmee stel ik me wel kwetsbaar op. Want hoe authentieker de emotie, hoe doorleefder de ervaring, des te meer je die ook wilt beschermen en koesteren. Toch stap ik bewust uit de veiligheid van mijn vertrouwde atelier in dat spanningsveld, omdat het delen ervan mij ook voedt.

En het is in het delen van gevoelens en ervaringen dat we verbinding vinden. Kunst kan verbinden. Kan mensen verbinden. Maar ook, misschien wel vooral, kan het ons verbinden met het leven.